25 Ağustos 2009 Salı

Deniyorum 1.1

Uyandım...
Uyuyor muydum bilmiyorum çünkü ne zaman yattığımı hatırlamıyorum. Gözlerim karanlığa alıştığında, küçük bir odanın içinde bulunan tek yatağın üzerinde olduğumu farkettim. Pencereden ay ışığı sızıyor odaya. Zorlukla çeviriyorum boynumu ve dolunayın daha önce hatırlamadığım kadar güzel bir şekilde parladığını görüyorum. Kalkıp pencereye yürümek için doğrulmaya çalışıyorum. Aynı anda sol omzumdan başlayarak, artık nasıl oluyorsa- hem sırtıma hem göğsüme doğru inen şiddetli bir sancı ile inliyorum. Sancı, görünmez bir el gibi beni yastığıma geri itiyor. Anlaşılan henüz kalkmama müsaade etmeyecek.
Gözlerim kapalı tekrar. Tanımadığım bu yere hangi yollardan geçerek geldiğimi anımsamaya çalışıyorum. Ne kadar zamandır burada olduğuma dair ipuçları arıyorum zihnimde. Ancak cevap yok. Geniş, oldukça derin ve karanlık bir uçurum gibi zihnim. Üstelik başım da ağrımaya başlıyor.
Uzaktan bir ses çalınıyor kulağıma. Dikkatimi verince, çok güzel bir sesin, sakince şarkı söylediğini farkediyorum. Her yeri kaplayan sessizliğin içinde bu ses, tüm ağrılarımı alıp götürüyor benden. Gözlerim bir kez daha kapanıyor. Ses yükseldikçe, göz kapaklarım ağırlaşıyor.
Uyuyorum...

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder